Wie ben je en wat vind je het leukst aan wat je doet?

Ik heb een hele lange naam, het is Angelo Carlo Marcus Elizabeth, en ik ben een modeontwerper, maar ik doe meer dan dat. Ik zie mezelf als een kameleon van de kunsten omdat ik niet alleen kleding en handtassen ontwerp, maar ook mijn eigen geuren, parfums en vele andere dingen maak. Als klein kind was ik al bezig met het schetsen van de planten in de tuin. Het zit in mijn DNA vanwege mijn familie, aangezien we behoorlijk creatief zijn. Wat ik het leukst vind aan wat ik doe, is het vermogen om mijn creativiteit te uiten en verhalen te vertellen via mode. Het is een krachtig medium om boodschappen over te brengen, emoties op te roepen en verbindingen te leggen met mensen met verschillende achtergronden. Ik doe veel onderzoek voordat ik iets ga ontwerpen, en meestal bevat het een persoonlijk verhaal. Ik werk bijvoorbeeld veel met touwtjes in mijn ontwerpen. De shirts hebben touwtjes aan de achterkant, omdat ik een moeilijke jeugd heb gehad en ik de boel weer in elkaar zet. Het touwtje is een symbool van het weer aan elkaar bevestigen van dingen. Ik ben al 13 jaar niet meer terug geweest naar Curaçao, en twee jaar geleden besloot ik, met steun, terug te gaan en al deze plaatsen waar ik een slechte herinnering aan had opnieuw te bezoeken om nieuwe herinneringen te creëren.


Welke rol speelt duurzaamheid binnen uw werk en praktijk?

Duurzaamheid gaat voor mij verder dan alleen milieuoverwegingen. In mijn praktijk betekent duurzaamheid het omarmen van ethische praktijken, het bevorderen van inclusiviteit en het waarderen van het culturele erfgoed van gemeenschappen. Het gaat om het gebruik van verantwoord geproduceerde materialen, het implementeren van eerlijke arbeidspraktijken en het vieren van diversiteit via mijn ontwerpen. Ik streef ernaar om tijdloze stukken te creëren die trends overstijgen en bijdragen aan een meer bewuste en meelevende mode-industrie. Voordat ik met een nieuwe leverancier aan de slag ga, controleer ik altijd hun certificeringen, fabrieksgedragscode en (missie)verklaringen. Ik wil er zeker van zijn dat mijn producten in alle opzichten duurzaam zijn.


De tentoonstelling bij Fashion for Good heet Knowing Cotton Anders. Kunt u ons meer vertellen over uw bijdrage aan deze tentoonstelling en hoe uw proces was?

Mijn bijdrage is de installatie “The Guardian's Garden: a Textile Tale”. Het was voor mij heel belangrijk om de verhalen achter katoen te vertellen. Via deze installatie onderzoek ik de geschiedenis van katoen, de complexe relatie met de slavernij en de veerkracht van zwarte vrouwen. Ik kwam Virginia Dementricia tegen en het klikte meteen. Haar geest riep mij en ik wist dat dit het verhaal was dat ik met deze collectie moest vertellen. Ik heb elementen uit mijn Caribische erfgoed en herinneringen aan Curaçao in het kunstwerk verwerkt en er symboliek en verhalen aan toegevoegd. Ik vond een kunstwerk van Vanessa Paulina, dat mij enorm inspireerde, en dat gebruikte ik als silhouet en inspiratie voor de collectie. Het proces was een zeer persoonlijke en introspectieve reis. Ik wilde benadrukken dat er achter katoen een complex verhaal schuilgaat. Ik ben naar The Black Archives geweest en ook terug naar Curaçao, en het was heel zwaar, heel emotioneel, en ik heb veel geleerd over mijn afkomst. Mijn overgrootvader had vroeger een textielwinkel, die ik niet kende, en hij verkocht pakken voor mannen. Nu begrijp ik waarom al mijn tantes hun eigen kleding kunnen naaien. Mijn familie deelt niet veel totdat je erom vraagt, dus ik ben erg dankbaar dat ik terug ben gegaan om deze gesprekken te voeren en dat ik veel over mezelf heb geleerd. Voor het hoofdonderdeel van de installatie, het shirt met open rug, heb ik uitgebreid onderzoek gedaan, waarbij ik me verdiepte in historische archieven en verbinding maakte met de verhalen van mijn voorouders. Het ging om het vertalen van deze verhalen naar visuele representaties, het kiezen van materialen met een intentie en het minutieus vervaardigen van elk element van de installatie. Als kind was ik vanwege het weer veel buiten. Ik zat altijd op deze tafel naast de waslijnen waar we onze kleren aan hingen om ze te laten drogen. Ik maakte mijn huiswerk, ik schetste, en het was als mijn eigen bubbel, mijn plek, mijn veilige ruimte, en dat is wat ik opnieuw creëerde in het museum. Het lijkt wel de tuin van mijn grootmoeder Selma, die destijds mijn voogd was.


Je grootmoeder en Virginia Dementricia inspireerden je werk. Waarom is het belangrijk voor u om de verhalen van zwarte vrouwen onder de aandacht te brengen?

Mijn grootmoeder en Virginia Dementricia hebben krachtige verhalen die hebben gevormd wie ik nu ben. Ik breng hulde aan de kracht, veerkracht en bijdragen van zwarte vrouwen door de geschiedenis heen. Het is essentieel om een ​​stem te geven aan deze verhalen die vaak over het hoofd worden gezien of gemarginaliseerd. Met mijn werk wil ik de heersende verhalen uitdagen en schoonheid en macht herdefiniëren, waarbij ik de diversiteit en rijkdom van zwarte ervaringen vier. Door deze verhalen te delen, hoop ik anderen te inspireren, de dialoog op gang te brengen en een meer inclusieve en rechtvaardige wereld te creëren. Mensen als Virginia Dementricia worden iconen voor mensen, vooral vrouwen die protesteren omdat ze een rebelse geest had en voor haar overtuigingen vocht. Toen ik op Curaçao woonde, voelde ik me anders, en ik moest vertrekken en naar Nederland verhuizen om mezelf te zijn en vrijheid te vinden, en zij inspireerde mij.


Wat hoop je dat mensen meenemen na het zien van je werk in het museum?

Ik hoop dat het verhaal hen zal raken en dat mijn werk op meerdere niveaus resoneert met bezoekers. Ik wil dat ze een emotionele band ervaren, zich geïnspireerd voelen en nadenken over de verhalen en geschiedenissen die in het textiel zijn ingebed. Ik hoop dat ze een dieper inzicht krijgen in de collectieve kracht van gemarginaliseerde gemeenschappen en het belang van het erkennen en vieren van hun bijdragen. Uiteindelijk hoop ik dat mijn werk gesprekken op gang brengt, het bewustzijn vergroot en een meer inclusieve en empathische samenleving aanmoedigt.


Waarom is een gemeenschapsgerichte mentaliteit die streeft naar collectiviteit belangrijk voor u?

Ik ben opgegroeid bij mijn grootmoeder, die dertien kinderen had. Ik voel mij echt thuis met veel mensen om mij heen. Daarom wil ik deze community creëren, vooral voor mensen die niet gezien of gehoord worden, zoals ik. Als zwart Caribisch individu (uit Curaçao) had ik tijdens mijn jeugd geen voorbeeld in de mode-industrie. Hopelijk komen mensen samen, lezen het verhaal en proberen opener en begripvoller naar elkaar te zijn, omdat iedereen een verhaal heeft, en ik denk dat we dat meer moeten delen. Een gemeenschapsgerichte mentaliteit en het nastreven van collectiviteit zijn een integraal onderdeel van mijn werk en waarden. Ik geloof dat samenwerking en inclusiviteit innovatie bevorderen en een sterkere, meer ondersteunende omgeving creëren. Door collectief te werken kunnen we bestaande normen uitdagen, verdeeldheid overbruggen en gemarginaliseerde stemmen versterken. Het is door collectieve inspanningen dat we positieve verandering en een rechtvaardigere en duurzamere mode-industrie kunnen creëren.



De tentoonstelling Knowing Cotton Anders is tot half oktober 2023 voor publiek geopend in het Fashion for Good Museum aan het Rokin 102 in Amsterdam. Koop hier je kaartjes .